Rzecz ciekawa, że powszechne rozdawnictwo – nigdzie się nie udało. Żaden satrapa komunistyczno-marksistowski nigdy i nigdzie nie zrobił tego co obiecywał ludziom. Zawsze były ” obiektywne” przeszkody a jedną z najważniejszych przeszkód było nie dość mocne/intensywne wprowadzanie idei rewolucyjnych w życie- zawsze satrapa skarży się że ktoś mu pchał kij w szprychy parowozu rewolucji.Zawsze rewolucje w pojęciu satrapy są niedokonczone z winy ludzi , niezrozumienia szczytnej idei rewolucji, zawsze wkrada się jakaś kontrrewolucja , zawsze za mało ludzi zabito-zamęczono, zawsze znalezli się kapitaliści finansujący wrogów rewolucji…. „Wolny rynek obejmie także te sektory, do których do dziś nie miał dostępu. Dla przykładu:  udrażnianie kanalizacji sektor opieki zdrowotnej, szkolnictwa, policji, wymiaru sprawiedliwości i spraw zagranicznych. Ponadto, jednocześnie – w stopniu uzależnionym od nieobecności reguł prawnych – rozprzestrzeni się on na strefy, jakie obecnie uważane są za nielegalne, czy kryminalne, takie jak prostytucja, handel organami, bronią lub racket (wymuszanie haraczu), itp.

A zatem, będziemy mieli do czynienia z coraz to większą dominacją rynku – powodującą koncentrację bogactw, rosnącą nierówność, priorytet dla rozwiązań krótkoterminowych, tyranię natychmiastowości i pieniądza – aż do końca, tj. aż do komercjalizacji elementu najważniejszego, którym jest życie – to znaczy do transformacji istoty ludzkiej w towar przeznaczony na handel. Człowiek stanie się klonem i robotem produkującym samego siebie”.

Hochsztaplerka i oszustwo to opowiadanie o Wenezueli i Chile, że w nich ” kapitału nie uspołeczniono” . Wszyscy ludzie poważni , ale poważni zawsze i serio a nie w piątki serio na 30% a w poniedziałki na 47,8% , więc ludzie poważni wiedzą , że owo ” uspołecznianie kapitału” to zwykla , ordynarna kradzież – rabunek i do tego z uszkodzeniem ciala lub zabójstwem . Za zrabowanie telefonu wartości 1000zł bandzior dostał 7 lat . Ile lat powinno się dostać za nawoływanie do kradzieży mienia milionowej wartości ? 20 lat ? 120 lat 

Co będzie rosło bez dochodu podstawowego? Ubóstwo, wykluczenie społeczne, bezdomność, przestępczość etc., a wraz z nimi kurs na wielką polityczną i społeczną katastrofę. Co do powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego dla wszystkich obywateli kraju, to jest to oczywiście komunistyczny pomysł, a w takich państwach jak UK jest to oczywisty wręcz przeżytek z okresu rządów lewicujących laburzystów. Oznacza on przecież, że bardziej pracowici, a więc lepiej zarabiający finansują tam chorych leni, którym się nie chce pracować aby zarobić na prywatne ubezpieczenie zdrowotne. Nie ma bowiem czegoś takiego jak prawo do lekarza, tak samo jak nie czegoś takiego jak społeczeństwo (M. Thatcher). Państwo, a dokładnej podatnicy, ponosi więc ogromne wydatki na utrzymanie tego komunistycznego systemu państwowych ubezpieczeń zdrowotnych (NHS w UK) i na leczenie chorych leni, którym się zwyczajnie nie chce popracować, aby uczciwie zarobić na prywatne ubezpieczenie medyczne i powoduje ogromny rozrost biurokracji. I tak w samym tylko UK ów NHS zatrudniał w latach 2015–16 około 1.6 miliona osób i zmarnował aż 136.7 mld funtów, czyli prawie 700 mld zł. Przypominam, że PKB Polski to jest około 1900 mld zł. Ile za to można by kupić samolotów bojowych czy nawet okrętów do walki z Putinem czy też ISIS i tworząc przy okazji miejsca pracy oraz wspierając lokalny, brytyjski biznes! Na przykład za te 136.7 mld funtów to można by kupić około 1000 samolotów bojowych Eurofighter albo 22 lotniskowce klasy Queen Elizabeth! Dziwię się więc, że osoby generalnie popierające na tym blogu zdrowe reguły wolnego rynku mogą pisać pozytywne opinie na temat tego komunistycznego, nieefektywnego, marnującego rocznie setki miliardów funtów, brytyjskiego, państwowego systemu ubezpieczeń zdrowotnych zwanego tam NHS, systemu, na szczęście odrzuconego w przodującym kapistycznym kraju świata, czyli w USA. Nie rozumiem też, jak można być zwolennikiem kapitalizmu, wolnego rynku, wolnej, nieskrepowanej przez państwo prywatnej inicjatywy, niskich podatków i jednocześnie być zwolennikiem tego komunistycznego wręcz systemu powszechnego, państwowego, a więc z definicji nieefektywnego, systemu ubezpieczeń medycznych, systemu, który demoralizuje mieszkańców UK, dając im coś za nic, a szczególnie zaś dyskryminującego uczciwych, pracowitych Brytyjczyków, którzy zmuszeni są utrzymywać ze swoich podatków ten niesprawiedliwy, komunistyczny system powszechnej opieki zdrowotnej dla leni, nierobów i innych lewaków. w kapitalizmie a generalnie w gospodarce nie ma czegoś takiego jak bezpłatna opieka medyczna, jako że za nią zawsze ktoś musi w końcu zapłacić. Jeżeli ktoś tego nie rozumie, to wynika to na ogół z otrzymanej w młodości indoktrynacji religijnej, która zatruwa umysły dzieci i młodzieży bajkami o tzw. cudach, czyli o tworzeniu czegoś z niczego. Poza tym, to jeżeli rozdajemy „nieodpłatną” opiekę medyczną, to powinniśmy rozdawać również nieodpłatne lekarstwa, żywność, ubrania i mieszkania, jako iż one też są przecież niezbędne dla podtrzymania życia, szczególnie w zimniejszych klimatach i dla ciężej chorych. A to z kolei oznacza, że ktoś będzie otrzymywać coś za nic, co z kolei nie jest przecież zgodne z podstawami zarówno liberalizmu jak też i kapitalizmu. Co do Wenezueli, to tam popełniono błąd, podobny jak przedtem w Chile, czyli zostawiono kapitał w rękach kapitalistów. A tak się nie da walczyć z biedą i nierównościami. Kapitał trzeba więc uspołecznić, aby nie dopuścić do tego, aby kapitaliści finansowali z niego kontrrewolucję, tak jak się to dziś dzieje w Wenezueli. Tam trzeba więc było przeprowadzić, i to dano temu, uspołecznienie kapitału, ale na ten krok, to obecnym „lewicowym” władzom Wenezueli zabrakło jak widać odwagi, a więc są one na pozycji straconej, a ich bardzo prawdopodobna klęska powinna być nauczką dla lewicy, że połowiczne rozwiązania niczego nie rozwiązują.

Nie bądź taka zero-jedynkowa. I nie oddawaj w pacht klechom duchowości, bo stajesz sie ich sojusznikiem, tak jak Macierewicz nie zdając sobie sprawy jest sojusznikiem Putina. Jeden z największych lękow człowieka, może największy, to lęk przed sobą, także w drugim człowieku.

Nasza głębia osobowia kryje w sobie zwierzę, takie samo jak małpa, pies, świnia i tak dalej. Kryje w sobie wszelkie złe doznania z dzieciństwa, zepchnięte na dno psyche, wyparte i zabetonowane. Kryje w sobie furie i lęki, wścielkłości i wszelkie blokady. Gdy się czasem uwolni, nie poznajemy siebie, jesteśmy sobą przerażeni i podobnie jest gdy jesteśmy świadkami cudzej manifestacji tego rodzaju.

Do dzisiaj, a potrwa to jeszcze długo, na wszelką głębię i odmienność reagujemy lękiem albo potępieniem, krzycząc: wariat! Ten, którego nie rozumiemy, to zaraz wariat, chory psychicznie. A choroby psychiczne wywołują w nas przerażenie. nasz świadomy umysł nie chce się przyznać do istnienia świata głębszego, boimy się, że to zakaźne, że sami możemy popaść w tak coś przerażającego. Takie osoby, patrząc na to historycznie, zawsze były odseparowywane od innych (co nota bene czyniło poprawę wręcz niemożliwą, a pogorszenie stanu wręcz pewnym), oraz – nierzadko – ekstermincję.

Wielkim wrogiem poznania siebie jest chrześcijaństwo. Ono się wypiera istnienia głębi psychologicznej, potępiało od zarania psychologię, a psychologia głębi, badająca te najniżej położone warstwy nas samych, budzi w wśród kler przerażenie połączone z wściełkłym potępieniem.

Poza powyższymi powodami, jest i taki, też fundamentalny, że psychologia głębi dezawuuje pojęcie człowieka jakie wypracowała religia. A jest to pojęcie sprzeczne z autentycznością naszego głębokiego ja.

Skutek jest tragiczny: chrześcijaństwo zawzięcie  klimatyzacja do domu głosi to, co nazywa dobrem i zawzięcie uniemożliwia jego realizację. Zawzięcie,panicznie głosi „pokój” i równie automatycznie mu sie sprzeciwia, ponosząc nieustanne klęski. Jest to nie do przezwyciężenia, ponieważ religia i jej bozia kłóci się z ludzkim autentyzmem.

Duchowośc posiada również ateista, który jest wrażliwy na piękno np. przyrody, muzyki, poezji itp. To wszystko co wykracza poza czysty intelekt.Czego nie posiada komputer, ktory intelektualnie może pokonac w szachy człowieka, nie posiadając tej duchowości. Bez tej duchowosci nie jesteś w stanie zrozumieć Szekspira, słuchać Bacha, zrozumieć szalonych i cudownych wierszy np.Gałczyńskiego. Na prawdę obok ciała i intelektu jest jeszcze ta trzecia „władza” w człowieku zwana duchowością. I nie ma to nic wspólnego z zafałszowaną przez religię podróbką duchowości. Nie oddawaj klechom tego, co jest tak ważne w życiu człowieka, bo oni tylko na to czekają, żeby mówić: „no widzicie, ateista to człowiek bez wrażliwości , pozbawiony zmysłu piękna, wzniosłości, to taka maszyna a nie człowiek.”

A jakby podany tu problem bullyingu i mobingu , który zapodała rozważyć szerzej ? Czy to, co wyprawia mały gnom czyli wielki wuc Kaczo, nie naświetla najlepiej tego procederu ? Przecież to, co ten człowieczek stosuje w stosunku do Maliniaka, czy tej co wyszła z worka i pozostałych pisiorków, to typowy bullying, czyli mówiąc po polsku zwykłe gnojenie. Największym nieszczęściem tego bullingowca jest to, że najbardziej przez niego znienawidzony Tusk umknął spod jego bullyimgowej władzy i skrył się poza jej zasięgiem w Europie. Natomiast stado bullyingowane przez skrzeczące zwierzątko, odbija to sobie na na normalnych Polakach mobingując ich. Szefową mam typu „dziurki nie zrobi a z jajka uleje” czyli w białych rękawiczkach i z uśmiechem.

Zawsze możesz się umówić z szefową na całonocną popijawę i wytłumaczyć jej że rani Twoje uczucia. Ona pewnie nie jest duchowo rozwinięta.

Zanim zostanę zmobowana, dodam, że moja bliska koleżanka lekarka w Polsce była gnojona przez swą szefową, która nawet groziła jej niedopuszczeniem do specjalizacji. Musiała zacisnąć zęby i przeczekać ale kosztowało ją to duże zdrowia.

W Belgii pewnie łatwiej i pracy jest dużo. Może nie warto się męczyć. Nie, nie mogę się zgodzić na taki trójpodział. To tradycyjny scholastyczny model, który w praktyce po prostu nie istnieje. „Umysł” i „ciało” tworzą konglomerat, bo umysł jest funkcją ciała i poza ciałem nie ma racji bytu. Pisał o tym np. Antonio Damasio. Z kolei „dusza” to wydumane pojęcie z dziedziny religii.

Zahaczasz o New Age, przynajmniej w sferze terminologii. A ja nadal nie bardzo rozumiem, o co Ci chodzi z tą „duchowością”. Bo Lewy w swoim felietonie chyba jednak pisał o czym innym. Mam wrażenie, że chodziło mu głównie o emocje, chociaż to też nie jest zbyt precyzyjne określenie. Zresztą może Lewy sam się wypowie. W każdym razie „duchowość” to chyba nie jest to. Uporządkowanie własnej sfery emocjonalnej? Kontrola emocji? Informowanie innych o własnych odczuciach? O to chodzi?

Gaala Twój wpis dostarczył jeszcze jednego klucza do zrozumienia tego co się obecnie w Polsce dzieje; to totalny bullying i totalny mobing.

Zupełnie inaczej mają się sprawy z rozwojem duchowym, którego stan okresliłabym jako bliski analfabetyzmowi. Zdumiewająco wielu ludzi i to niezależnie od poziomu wykształcenia i stopnia inteligencji posługuje się prostymi, żeby nie powiedzieć prostackimi kryteriami podziału na dobro i zło: moje (rasa, narodowość, kultura, religia, system wartości, uczucia, gusty, poglądy wreszcie) jest dobre, wszystko inne zasługuje na lekceważenie, odrzucenie albo zwalczanie jako złe i obce.Ze względu na precyzję wolałabym oddzielić bullying od mobbingu, bo są to zupełnie odmienne problemy (na co kilka osób zwróciło już chyba uwagę). Wredny szef to zwykły bullying, może być dotkliwy i grozić utratą pracy, ale psychicznie nie jest aż tak wykańczający jeśli delikwent ma wsparcie u innych pracowników (nawet ciche) lub rodziny. Mobbing od słowa mob – tłum, tłuszcza, to jest gnojenie przez otoczenie, współpracowników, sąsiadów, uczniów, które sprawia że człowiek czuje się osaczony jak zwierzę i czasem kończy się depresją a nawet samobójstwem. Nawet przykład podany przez autorkę to bullying. Nie lekceważę go, ale łatwiej dotrzeć do ludzi i powiedzieć szef jest be i nagi i to co robi jest brzydkie, niż przeciwstawić się mobbingowi. Pracowałam przed laty jako kelnerka w bardzo dobrej restauracji; szef był bardzo wymagającym pedantem. Nagle, nie wiadomo dlaczego, popadłam w niełaskę i krytykowana ze wszystkich stron, wkrótce nie byłam w stanie przyjąć bezbłędnie prostego zamówienia. Musiałam odejść, wolałam nie czekać na załamanie nerwowe. Pół roku później wróciłam i od razu sprowokowałam trwajacą całą prawie noc rozmowę z wszechwładnym szefem przy dużej ilosci wina, podczas której szczerze powiedziałam mu o wszystkim, co od dawna leżało mi na sercu. Dowiedział się, że w czasie poprzedzającym moje odejście krytyka odczuwana jako szykany stopniowo odbierała mi wiarę we własne możliwości, aż w końcu większość mojej energii psychicznej pochłaniały wściekłość i poczucie krzywdy – uczucia odbierające sen, apetyt i wszelką przyjemność z pracy. Moje myśli krążyły obsesyjnie wokół jednego: za wszelką cenę pracować bezbłędnie, nie dawać okazji do szyderstw i zjadliwych uwag. Niestety, efekty okazały się dokładnie odwrotne od zamierzonych. Mimo – czy może właśnie z powodu potężnej presji, która sama sobie narzuciłam, byłam bezsilna, w końcu nie widziałam innej alternatywy jak odejście. Poczułam się pokonana, choć wtedy rok życia oddałabym za sposób na opanowanie nerwów i przezwyciężenie wewnętrznego impasu uniemożliwiającego koncentrację. Ta niełatwa na początku rozmowa okazała się przełomem. Pamiętam, że słuchał z pełną niedowierzania uwagą kompletnie zaskoczony moimi słowami. Nad ranem zmienił o mnie opinię uznając, że jestem w porządku. Pracowałam tam później jeszcze przez pięć lat z najlepszym szefem, jakiego można sobie wyobrazić. Wobec innych pozostał sobą, nadal budząc postrach, ale dla mnie stał się odtąd wyrozumiały i dobry, przestał karać za błędy (które zresztą zdarzały się coraz rzadziej) swoimi typowymi zwalającymi z nóg uwagami. Tylko raz w życiu udało mi się zmienić wrednego szefa w ideał.

W przypadku mobbingu prostego   klimatyzacja Ursynów jest łatwiej. Czasem wystarczy rzucona na luzie uwaga, jak w przypadku koleżanki mającej w zwyczaju krytykować wszystko i wszystkich. Z niewinną miną powiedziałam z uśmiechem: możesz to widzieć pozytywnie, im gorsi są inni, tym lepiej wypadasz na ich tle. Odpowiedzią był pąsowy rumieniec i dwa sztylety w spojrzeniu. Przez wiele lat bałam sie panicznie zjadliwych werbalnych napaści. Zwykle reagowałam zgodnie z powszechnie obowiązującym wzorcem postępowania, nakazującym odpłacać pięknym za nadobne. Dziś uważam, że atak jest najlepszą formą obrony tylko wtedy, kiedy zależy nam na wojnie – gwarancja powodzenia jest niemal stuprocentowa. Zauważyłam przy okazji, że w praktyce najczęściej stosowany jest zmodyfikowany nieco kodeks Hammurabiego: za jedno oko nalepiej obydwa, za jeden ząb – wszystkie. Zeby raz na zawsze dać nauczkę!

Ta metoda prowadzi jednak tylko do eskalacji przemocy, nie sprawdza się rownież „przełykanie” przykrości, bo brak reakcji prowokuje do zuchwałości.

W przeszłości często popełniałam ten błąd, miesiącami potrafiłam ze strachu przed konsekwencjami tłumić gniew i poczucie krzywdy. Aż dotarło do mnie wreszcie, że ta droga prowadzi nieuchronnie do katastrofy, bo w końcu kiedyś miarka się przebierała i dochodziło do gwałtownego wybuchu z mojej strony, po którym nie był już możliwy żaden kompromis. Zdecydowałam się więc diametralnie zmienić swoje zachowanie zaczęłam reagować natychmiast, kiedy poczułam się źle traktowana.

Nie atak, nie nadstawianie drugiego policzka, lecz po prostu mówienie prawdy o własnych odczuciach jest najskuteczniejszą – moim zdaniem – formą obrony.

Tylko jasno i konkretnie wyrażone przesłanie „nie mów/nie rób tego – to boli“ może skłonić przeciwną stronę do przemyślenia swojego stanowiska i zmiany postępowania. Może, choć też nie zawsze. Zdarza się wprawdzie, że ktoś zawstydzi się i natychmiast przeprosi, jeśli nie zdawał sobie sprawy i nie miał intencji zranienia. Cześciej jednak spontanicznym odruchem bywa kwestionowanie odczuć i oburzenie, któremu towarzyszy lekceważenie dla słabości. To zupełnie tak, jakby uderzywszy czy zraniwszy kogoś zgłaszać pretensje o krwawienie i odczuwanie bólu. Taka reakcja, posiadając zresztą pewną logikę – sprawca bólu przecież nie czuje, choćby zakatowal ofiarę na śmierć – pokazuje rozmiary znieczulicy i stan wiedzy o uczuciowych zależnościach ludzi postrzegających się zwykle jako wrażliwych – niestety, tylko na własną krzywdę.

Bardziej problem mobbingu wyjaśnia  jest to problem nieradzenia sobie z innością. Inność powoduje lęk i zachowania stadne. Bardzo mnie ciekawi mechanizm i metody przeciwdziałania. Jeśli takie istnieją, poza oczywistą ucieczką.

Ja przyznam się osobiście nie miałam z tym wiele do czynienia. Trafił się czasem współpracownik-bully, ale dobry szef jest to w stanie załatwić. A do szefów raczej miałam szczęście. W porządnych firmach istnieją na to procedury, firma ma za dużo do stracenia przez złą dynamikę w grupach: cenny czas, talent, albo i reputację jeśli sprawa wyląduje w sądzie. W prasie jest dużo takich historii, ale to raczej wynik transparentności, a nie tego że w Ameryce jest gorzej. Porównując do polskich historii, uważam że jest dużo lepiej. Dobry pracownik to atut a nie zagrożenie dla szefa. Wiele racji ma  że sporo tych lizusowskich zachowań wobec szefów bierze się ze źle zdefiniowanych wymagań i kwalifikacji. Jeśli praca wymaga konkretnych zdolności i pracownik je ma, to nie musi się nikomu podlizywać lub bać. Jeśli kryteria są uznaniowe, a człowiek jest zastępowalny, to robi co może żeby przetrwać.

Włączając zachowania kobiet wobec męskich szefów i żeńskich małp wobec męskich małp, od czego zrobiło mi się lekko niedobrze

 z tekstu wynika, że utożsamiasz „rozwój duchowy” – który przeciwstawiasz „rozwojowi umysłu” – z próbą obiektywnej oceny człowieka, która to obiektywna ocena jest moim zdaniem jak najbardziej funkcją rozwoju umysłowego. A zatem „rozwój duchowy” o którym piszesz nadal pozostaje niezdefiniowany. Czy mogłabyś sprecyzować, co rozumiesz przez „rozwój duchowy”?