W PRLu nie było nic do kupienia. Nie było nic do kupienia tylko podczas festiwalu „solidarnościowych” strajków z początku lat 1980. i okresu późniejszej blokady ekonomicznej ze strony Zachodu, które zniszczyły wówczas polską gospodarkę i zdestabilizowały polskie społeczeństwo.

Państwo jest z reguły najlepszym pracodawca, jako że przestrzega prawa i  nie zalega z wypłatami.

Przecież bardzo dużo prywatnych firm działa źle – moim zdaniem olbrzymia ich większość (jakieś 90% z sektora MŚP, jako że ich właściciele po prostu nie mają kwalifikacji aby nimi zarządzać a nie stać ich jest na zawodowych menedżerów). Firmy nie dzielą się bowiem na państwowe i prywatne a tylko na dobrze i źle zarządzane. Poza tym, to jaka jest granica między firmą państwową a prywatną? Wiele razy już pisałem, że znaczna ilość amerykańskich przedsiębiorstw jest de facto państwowa. Są to takie wielkie firmy jak na przykład Boeing, General Dynamics, Intel, Lockheed Martin, Northrop Grumman czy Raytheon, których albo głównym odbiorcą jest rząd USA albo też rząd USA finansuje większość prac badawczo-rozwojowych tych przedsiębiorstw, a w ich radach nadzorczych zasiadają z reguły abo emerytowani wojskowi wysokiej rangi, albo też emerytowani wysocy urzędnicy państwowi.

Jaki powinien być udział własności państwowej i prywatnej, to od dawna wiadomo, że państwo powinno mieć pełną kontrolę nad infrastrukturą, czyli nie tylko nad drogami, kolejami, lotniskami, portami oraz kanałami, ale także nad infrastrukturą telekomunikacyjną, szkolnictwem i ochroną zdrowia oraz kontrolować największe przedsiębiorstwa, które przecież nawet jeśli są formalnie prywatne, to nie mają one dziś konkretnego właściciela, a więc kontrolę nad nimi sprawuje z reguły ich dyrekcja, jako że właściciele akcji tych spółek są zbyt rozproszeni, a tym samym nie są oni w stanie kontrolować przedsiębiorstw (spółek), których są oni formalnymi właścicielami. Sporo pisał na ten temat nieżyjący już niestety J.K.. Galbraith, i do jego dzieł odsyłam tu ciebie.

Bez własnej silnej państwowości, bez sektora strategicznych firm państwowych, a więc bez własnej myśli technicznej i bez własnej nauki, które z definicji muszą być wspomagane przez państwo (jako że prywatny sektor inwestuje tylko w doraźne zyski) to każdy kraj, nie tylko Polska, skazany jest na klęskę: najpierw gospodarczą, a później w innych www  wymiarach.

Sukces Korei Południowej polega zaś głównie na tym, że jest ona dotowana od lat przez USA, jako „okno wystawowe” Zachodu w swym regionie. Poza tym, to skąd bierzesz te dane o tym, ze Koreańczycy z południa są wyżsi o dokładnie 10 cm od tych z północy? Odkąd to zresztą wzrost jest miernikiem zdrowia? Podaję więc oczekiwaną długość życia według Światowej Organizacji Zdrowia (WHO)

Korea Płd. 82.3 (K 85.5 M 78.8)

Korea Płn. 70.6 (K 74.0 M 67.0)

Dla porównania:

USA 79.3 (K 81.6 M76.9)

Kuba 79.1 ( K 81.6 M 76.9)

Polska 77.5 (K 81.3 M 73.6)

Jak widać, to ta podobno biedna, komunistyczna Kuba ma taką samą oczekiwana długość życia jak podobno bogate, kapitalistyczne USA.

W Korei Południowej de facto gwarantują pracę każdemu, jako że, jak to już pisałem, Korea Południowa jest „oknem wystawowym” Zachodu w swoim regionie. Gwarantują oni więc tam pracę każdemu, tak jak to było kiedyś w Niemczech Zachodnich” (NRF) przed upadkiem NRD. Do tego czasu w NRF nie było praktycznie bezrobocia, ale po upadku NRD tylko przy pomocy sztuczek statystycznych udaje się władzom utrzymać bezrobocie w Niemczech na poziomie nieco tylko poniżej 10% siły roboczej. Proszę popatrzeć na statyki bezrobocia.Ile razy mam ci jeszcze powtarzać, że Korea Północna od dawna jest państwem (neo)feudalnym, z dziedzicznym tronem dynastii Kimów i z ideologią nie marksistowską, a samowystarczalności (dżucze) oraz kultem „wiecznie żyjącego” prezydenta (de facto króla albo nawet cesarza) Kim Ir Sena? Nie uprawiaj więc taniej demagogii.